അനന്തനീലിമ
( നോവലൈറ്റ് )
- ഒന്നാം ഭാഗം -
അജയ്മാധവ്-ശൂരനാട്
**
ഭാഗം – 1 **
അദ്ധ്യായം-1
എന്റെ മനസ്സ് വിദൂരസ്മൃതികളുടെയും,നിഗൂഡദു:ഖങ്ങളുടെയും ഇടനാഴികളില്‍ അലഞ്ഞു.പീഡിതമായോരാത്മാവ് വിജനമായവഴികള്‍ പിന്നിട്ടു ഏറെതളര്‍ന്ന് എവിടെയെങ്കിലും ഒന്നുവിശ്രമിക്കാനുള്ള കൊതിയോടെ നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരു വഴിയമ്പലം എന്റെ മുന്നില്‍ അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നു.എവിടെയെങ്കിലും ഒരു മരത്തിന്റെ തണല്‍ , നോക്കുമ്പോള്‍ വഴിവക്കിലുള്ള ഒരുമരത്തിന്റെ ഇലകള്‍ ഉണങ്ങികൊഴിഞ്ഞു നഗ്നമായകൊമ്പുകളും,ചില്ലകളും ആകാശത്തേയ്ക്കുയര്‍ത്തി നിശബ്ദമായി കരയുന്നു.....! എവിടെനിന്നോ വഴിതെറ്റിവന്ന ഒരുഷ്ണകാറ്റില്‍ കരിയിലകള്‍ പാറിപറക്കുന്നു.വിജനമായവഴി വളവുകളും,തിരിവുകളും കൊണ്ട് നീണ്ടുകിടക്കുന്നു.ഈവഴി ഒരുജന്മംകൊണ്ട് സഞ്ചരിച്ചു തീര്‍ക്കാനാകുമോ എന്ന്ഞാന്‍ സംശയിച്ചു.വീണ്ടും ഞാന്‍ മുന്നോട്ടുനടന്നു. പെട്ടെന്ന് ആ വഴി ഒരുതാഴ്വരയുടെ മുകളിലുള്ള പാറമുനമ്പില്‍ അവസാനിച്ചു.......!
അന്തരീഷത്തില്‍ പൊടുന്നനെ ഇരുട്ടുവ്യാപിച്ചു, ഒന്നും കാണ്മാനില്ല....! കട്ടപിടിച്ച ഇരുട്ട്......! മുന്നില്‍ അഗാതമായ ഗര്‍ത്തം......! പിന്നില്‍ മുരള്ച്ചകേട്ടു ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.....തിളങ്ങുന്ന അനേകം കണ്ണുകള്‍....പെട്ടെന്നൊരു കൊള്ളിയാന്‍ വീശി....! ആ വെളിച്ചത്തില്‍ തന്റെനേരെ ചോരയിറ്റിറ്റ് വീഴുന്ന നാവുമായി തുറിച്ചുനോക്കുന്ന ചെന്നായ്ക്കള്‍....! എന്റെയുള്ളില്‍നിന്നു ഒരാര്‍ത്തനാദം ഉയര്‍ന്നുപൊങ്ങി......പക്ഷെ......അത് പുറത്തേയ്ക്കുവരാതെ എന്റെ തൊണ്ടയില്‍ത്തന്നെ കുരുങ്ങിപോയി.....!
പെട്ടെന്ന് ശക്തിയായ കാറ്റടിച്ചു,അതോടൊപ്പം ഒരു ഇരമ്പലും ഞാനപ്പോള്‍ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു ചുറ്റും നോക്കി.....! തൊട്ടടുത്ത സീറ്റില്‍ ഒരു മാര്‍വാഡി.....! അയാള്‍ ഏതു സ്റ്റേഷന്‍ ആണെന്നറിയാന്‍ സൈഡിലെ ഷട്ടര്‍ വലിച്ചുപോക്കിയതാണ്. ഞാന്‍ അയാളെ ക്രൂരമായൊന്നു നോക്കി , തന്റെ ഉറക്കത്തിനു ഭംഗം വരുത്തിയവന്‍,ഞാന്‍ സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു.......!
ട്രെയിനിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞു വന്നു. ഏതോ സ്റ്റേഷന്‍ ആയെന്നു തോന്നുന്നു ഞാന്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. പിറകിലേയ്ക്ക് താണ്ടിപോയ ഒരു ബോര്‍ഡ് വായിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു,അതിലെ അക്ഷരങ്ങള്‍ ഏറെയും മാഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു........!
ഏതോ കുഗ്രാമത്തിലുള്ള സ്റ്റേഷനാണ്,അതിനാല്‍ തിരക്ക് കുറവാണ്. അരികിലൂടെപോയ ചായകച്ചവടക്കാരനെ വിളിച്ചു,ഭായീസാബ്.....ഏക്‌ ചായ് ദേദോ......! അയാള്‍ ചായ ഗ്ലാസ്സിലേക്ക്‌ പകര്‍ന്നു എന്റെ നേരെ നീട്ടി......!
അത് വാങ്ങി ഒരുകവിള്‍ കുടിച്ചതും,പുറത്തേയ്ക്കുതന്നെ ഞാന്‍ തുപ്പികളഞ്ഞു....! പഞ്ചസാര മാത്രം കലക്കിയുണ്ടാക്കിയതുപോലെ എനിക്കുതോന്നി...! ഗ്ലാസ്സുംചായയും ഞാന്‍ പുറത്തേയ്ക്കുതന്നെ ഞാന്‍ കളഞ്ഞു ചായക്കാരന്‍ എന്നെനോക്കി,രണ്ടുരൂപ കൊടുത്ത് ഞാന്‍ അയാളെ പറഞ്ഞയച്ചു......!
പെട്ടെന്ന് വിസില്‍ മുഴങ്ങി,ട്രെയിന്‍ മുന്‍പോട്ടു നീങ്ങിത്തുടങ്ങി.പതുക്കെ ട്രെയിനിനു വേഗത കൂടികൊണ്ടിരിന്നു.ഇപ്പോള്‍ അതൊരു കൊടുങ്കാറ്റുകണക്കെ പായുകയാണ്.......! അകത്തേയ്ക്ക് ശക്തിയായകാറ്റ് അടിച്ചുകയറുന്നു. ഞാന്‍ സൈഡിലെ ഷട്ടര്‍ താഴ്ത്തികുറ്റിയിട്ടു. അടുത്തിരുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്‍ ഏതോ നികൃഷ്ടജീവിയെയെന്നപോലെ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി......! മൂലയില്‍ ഇരുന്ന ഒരു കിളവന്‍ തടിച്ചൊരു ചുരുട്ട് കത്തിച്ചു ആഞ്ഞുവലിക്കുന്നു,ഫാക്ടറികളുടെ പുകക്കുഴലിലെന്നപോലെ കടല്ക്കിഴവന്‍ പുക ആഞ്ഞാഞ്ഞു പുറത്തേയ്ക്ക് തുപ്പികൊണ്ടിരുന്നു....!
തൊട്ടടുത്തു ഒരു സ്ത്രീ തന്റെ കുട്ടിയ്ക്ക് മുലയൂട്ടുന്നു ഞാന്‍ ആ സ്ത്രീയെനോക്കി,അഴുക്കിരുന്നു കട്ടികൂടി ജീര്‍ണ്ണിച്ചുതുടങ്ങിയ ഒരു കോട്ടന്‍സാരി അവര്‍ തന്റെ തലയും,കഴുത്തും മൂടുംവണ്ണം പുതച്ചിരിക്കുന്നു.വിതുമ്പികരയുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ വായിലേക്ക് തിരുകിവച്ച മുല......! താരാട്ടുപാടാനും,തഴുകിയുറക്കാനും അവര്‍ക്ക് സമയമില്ല......! അവര്‍ മറ്റേതോ ലോകത്തിലാണ്......!
ഞാന്‍ ജനാലയുടെ ഷട്ടറിലേക്ക് തല പതിയെചായ്ച്ചു നല്ല ക്ഷീണം. ഇന്നലെ രാത്രിയില്‍ തുടങ്ങിയ യാത്രയാണ്,ഗോരെഗാവിലെ (മുംബൈ) ജോലി തീര്‍ത്തു രാത്രി നാല്മണിയായി ബോയ്സറിലെ (താരാപൂര്‍) റൂമില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍.....! ഒന്ന് കുളിച്ചു വീണ്ടും കാലത്തുള്ള ഗുജറാത്ത് എക്സ്പ്രെസ്സിനു ബില്ലിമോറയിലേക്ക് (ഗുജറാത്ത്) പോകുകയാണ്. അവിടെ ഒരു പുതിയ സൈറ്റില്‍ ഒരു പുതിയ ജോബ്‌ ഇന്സ്പെക്ഷന്‍ ആണ്,ലോക്കല്‍കമ്പാര്‍ട്ട്‌മെന്റിലാണ് യാത്ര.......! വാപ്പി വരെ പോകുവാന്‍ എനിക്ക് പാസ്സുണ്ട്,പക്ഷെ വീണ്ടും പോകുകയാണെങ്കില്‍ പിന്നെ അവിടെ ഇറങ്ങി ടിക്കെറ്റ് എടുക്കണം.....അതിനാല്‍ ബോയ്സറില്‍ നിന്നും നേരെ ബില്ലിമോറയ്ക്ക് ടിക്കെറ്റെടുത്തു,അങ്ങനെ ഇതിനകത്ത് കയറിക്കൂടി......!
കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞുവരുന്നു മയക്കത്തിന്റെ താഴ്വരയിലേക്ക് വഴുതി വഴുതി നീങ്ങുമ്പോള്‍ കടന്നുപോയ നാളുകളിലെ ഓരോനിമിഷവും അന്തിമേഘങ്ങളുടെ അവ്യക്തവര്‍ണ്ണം തീര്‍ക്കുന്ന കുമിളകളായി മുന്നില്‍ പാറിനടക്കുന്നു......!
ഒരിക്കല്‍ നമുക്ക് പിരിയേണ്ടിവരുന്നു.....! ഒരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി......! ഏതോ ഭൂതകാലത്തിന്റെ അജ്ഞാതമായ താഴ്വരകളില്‍നിന്നും ഒരു കാറ്റുവന്നു, ആ കാറ്റില്‍ പുരാതനമായ ഒരു കര്‍മ്മബന്ധത്തിന്റെ ഗന്ധംചുരന്നു,പുരാതനമായ ആ ഗന്ധത്തില്‍ നിന്ന് എന്റെ ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉണര്‍ന്നു,ഉണര്‍ന്ന ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ പുനര്‍ജ്ജനിച്ചു.......!
എവിടെനിന്നാണ് വരുന്നതെന്നോ,എങ്ങോട്ടാണീ യാത്രയെന്നോ അറിഞ്ഞുകൂടാ.......! എങ്കിലും ചെന്നെത്തുന്ന നാടുകള്‍,നഗരങ്ങള്‍ എല്ലാം ഭൂമിയിലെ ഒരിടത്താവളമാണെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്.......! ഈ യാത്ര......ഒരിക്കലും അവസാനിക്കുന്നില്ല,അത് ദേശാന്തരങ്ങള്‍ പിന്നിട്ടു,പിന്നിട്ടു പോയ്ക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.......! അനന്തമായി.........!
എന്നില്‍ ഒരു കഥ പിറവിയെടുക്കുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു,എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും ഇറുക്കിയടച്ചു,മനസ്സു ഞാന്‍ ഏകാഗ്രമാക്കി.........! ഇപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില് ആ ചിത്രങ്ങള്‍,നല്ലതെളിമയോടെ തെളിഞ്ഞു,തെളിഞ്ഞു വന്നു........!
മഴ തിമിര്‍ത്തുപെയ്യുന്ന ഒരു തുലാവര്‍ഷ രാത്രിയില്‍ പാടത്തിനരികിലുള്ള തെങ്ങിന്തോപ്പിനു നടുവിലൂടെ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന വെട്ടുവഴിയിലൂടെ......കൊള്ളിയാന്‍ നല്‍കുന്ന വെള്ളിവെളിച്ചത്തില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നുനീങ്ങുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍......! അയാളുടെ തോളില്‍ നനഞ്ഞൊട്ടികിടക്കുന്ന ഒരു തുണിസഞ്ചി........! ആ ഗ്രാമം വിട്ടു അയാള്‍ പോകുകയാണ്, എങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ,ലക്ഷ്യമില്ലാത്ത ഒരു യാത്ര......!
*************** ****************** **************************
അദ്ധ്യായം-2
അനന്തകൃഷ്ണന്‍......! വീട്ടില്‍ എല്ലാവരും അവനെ അനന്തന് എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. കുട്ടിക്കാലത്ത് അച്ഛനെക്കുറിച്ച് അമ്മപറഞ്ഞ അറിവുകള്‍ മാത്രമേ അവനു ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. പട്ടാളത്തില്‍ ആയിരുന്നു അച്ഛന്‍ ജോലിചെയ്തിരുന്നത്...! അനന്തന് ജനിക്കുന്നതിനു രണ്ടു മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പാണ് അച്ഛന്റെ മരണം അറിയിച്ചുള്ള കമ്പിസന്ദേശം വീടിന്റെ പടികടന്നെത്തിയത് എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു അവനറിയാം.അച്ഛന്റെ മരണം അമ്മയ്ക്ക് വലിയ വേദനയാണ് നല്‍കിയത്. അനന്തന് ജനിച്ചതിനു ശേഷവും അമ്മയെ എന്തോ വലിയഭീതി അലട്ടിയിരുന്നു.അകാലവാര്‍ദ്ധക്യം ബാധിച്ചതുപോലെയായിരുന്നു അവരെ കണ്ടാല്‍......!
ഒരുദിവസം അമ്മയും അവനെ വിട്ടു പിരിഞ്ഞപ്പോള്‍,അവന്‍ ദൈവത്തെപോലും വെറുക്കാന്‍ തുടങ്ങി.....! അമ്മയുടേ മരണശേഷം അമ്മാവന്‍ അനന്തനെയുംകൂടെ നാട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് പോന്നു.....! അമ്മയുടെ നാട് .....! ഇനി തന്റെ ശിഷ്ടജീവിതം ഇവിടെയാണ്‌......!
അനന്തന്റെ സ്കൂള്‍ജീവിതം ഒന്നൊന്നായി കടന്നുപോയികൊണ്ടിരുന്നു....! അവനു കൂട്ടായി അമ്മാവന്റെ മകന്‍ അപ്പു മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.അവര്‍ കൂടെപ്പിറപ്പുകളെപോലെയാണ് കഴിഞ്ഞിരുന്നത്.എങ്കിലും അനന്തന് ചിലപ്പോള്‍ തന്നോടുതന്നെ വെറുപ്പുതോന്നിയിരുന്നു......! ജീവിതത്തോടു എന്തെന്നില്ലാത്ത പകയും......!
അപ്പു പഠിക്കാന്‍ അത്ര മിടുക്കനായിരുന്നില്ല ,പത്താംക്ലാസ്സില്‍ തോറ്റപ്പോള്‍ അവന്‍ പഠനം നിര്ത്തി......! അനന്തന് പഠിക്കാന്‍ മിടുക്കനായിരുന്നു.....! അവന്‍ ബി.എ.ക്കു പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഒരുദിവസം പെട്ടെന്ന് അപ്പുവിനെ കാണാതായി.എവിടേയ്ക്ക് പോയെന്നു ആര്‍ക്കും അറിയില്ല .വീട്ടിലുള്ള മറ്റാരേക്കാളും അനന്തന് കൂടുതല്‍ ദു:ഖിച്ചു...!
ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മാവന്റെ പേരില്‍ ഒരു കത്ത് വന്നു.അപ്പുവിന്റെതായിരുന്നു കത്ത്....! എല്ലാവരോടും മാപ്പുചോദിച്ചുകൊണ്ട്.ഇപ്പോള്‍ ഗോവയില്‍ ഒരു കമ്പനിയില്‍ ജോലിചെയ്യുന്നുവെന്നും,അവിടെ അവനു സുഖമാണ് എന്ന് എഴുതിയിരുന്നു അതില്‍.വീട്ടില്‍ എല്ലാവര്ക്കും ആശ്വാസമായി.....!
വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായി കൊഴിഞ്ഞുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നുചതഞ്ഞപകലുകളും,ഇരുണ്ട രാത്രിയും ഇടമുറിയാതെ വന്നുപോയ്ക്കൊണ്ടെയിരുന്നു. വീണ്ടുമൊരു തുലാവര്‍ഷക്കാലം...........!
പെട്ടെന്ന് കറുത്ത മേഘക്കീറുകള്‍മാറി ആകാശം തെളിഞ്ഞു.തിളങ്ങുന്ന നിലാവില്‍ , തെങ്ങിന്‍തോപ്പിലെ നീണ്ട നിഴലുകള്‍ക്കിടയിലെ നീണ്ട വിടവുകളും,വെട്ടുവഴിയും അവിടെ അത്ഭുതംപോലെ കോരിച്ചൊരിയുന്ന നിലാവിനെയുംനോക്കി അനന്തന് ജനാലയോട് ചേര്‍ന്നുകിടക്കുന്ന തന്റെ കട്ടിലില്‍ അങ്ങനെ കിടന്നു.....!
എണ്ണമയമില്ലാത്ത ഒതുങ്ങാത്തമുടിയും,കുറ്റി താടിരോമങ്ങളും,ആരെയും ആകര്‍ഷിക്കുന്ന കണ്ണുകളുമുള്ള അവന്‍ ആരോടും കൂടുതല്‍ അടുപ്പം കാണിച്ചില്ല .അവനു കൂടുതല്‍ സ്നേഹിതന്മാര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.സ്നേഹം ഭാവിച്ചു വരുന്നവരെ അനന്തന് പരമാവതി അകറ്റി നിര്ത്തി.....! അവന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ വരയ്ക്കുമായിരുന്നു.....! അതില്‍ നിന്നുള്ള തുച്ഛമായ വരുമാനംകൊണ്ടാണ് അവന്‍ തന്റെ ചിലവുകളൊക്കെ നടത്തിയിരുന്നത്.....! വായനശാലയില്‍ നിന്നും എടുക്കുന്ന പുസ്തകങ്ങളായിരുന്നു അവന്റെ മിത്രങ്ങളില്‍ അധികവും. മിക്കവാറും അവന്‍ ആളൊഴിഞ്ഞ ക്ഷേത്രകുളത്തിന്റെ കല്പ്പടവുകളിലോ, തന്റെ മുറിയുടെ ജനാലയുടെ അരികില്‍ നിന്നും പുറത്തെ കാഴചകള്‍ കണ്ടും ആയിരുന്നു അവന്‍ ഏറെ സമയവും ചിലവഴിച്ചിരുന്നത്‌.......
!
കയ്യിലിരുന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ വരികളിലൂടെ അവന്‍ കണ്ണോടിച്ചു......! “ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഇടനാഴികളെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന ക്ഷേത്രാങ്കണത്തിലെ ഇടനാഴികള്‍ ചുറ്റിചെന്നപ്പോള്‍ കല്‍ച്ചുമരുകളില്‍അണിഞ്ഞൊരുങ്ങിയ ദേവദാസിയുടെ പ്രതിമ കൊത്തിവച്ചിരിക്കുന്നു.....! യക്ഷിപ്രതിമകള്‍ വിളക്കേന്തിയ ശിലാമണ്ഡപത്തില്‍ തേജസ്വിനിയായ ദേവദാസി...! മൈലാഞ്ചിപൂവണിഞ്ഞ തുടുത്തപാദങ്ങളില്‍ നടനചാരുതയുടെ പ്രതീകമായ ചിലങ്കകള്‍......! കാമപൂക്കള്‍വിടര്‍ത്തുന്ന കണ്‍കോണുകള്‍ ,മോഹമുണര്‍ത്തുന്ന പവിഴാധരങ്ങള്‍,അവളുടെ ചലനങ്ങളില്‍ മിന്നല്‍കൊടികള്‍പുളഞ്ഞു, അവളുടെ കടാക്ഷങ്ങളില്‍ കാമമോഹങ്ങള്‍ പൂത്തു......!”
ദേവദാസിയെകുറിച്ചുള്ള വര്‍ണ്ണനകള്‍ എഴുത്തുകാരന്‍ നന്നായി വര്‍ണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു....! അവന്‍ പുസ്തകം മടക്കി തന്റെ കട്ടിലിന്റെ തലയ്ക്കല്‍ത്തന്നെ വച്ചു.
വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ താന്‍ പതിവായി പോകാറുള്ള വീടിനടുത്തുള്ള ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് അനന്തന് നടന്നു.....! മനോഹരമായ ശില്‍പ്പങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഗോപുരനടയിലും , ചുറ്റമ്പലത്തിലും . ദേവന്‍മാരുടെയും, ദേവതമാരുടെയും ചിത്രങ്ങളും ,ശില്‍പ്പങ്ങളും, മുന്പുവായിച്ച കഥയിലെ ദേവദാസിയെപോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു നര്‍ത്തകിയുടെ ചിത്രം അനന്തനെ കൂടുതല്‍ ആകര്‍ഷിച്ചു ,അവന്‍ അതില്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു എന്ത് ഭംഗിയാണ് ഈ ചിത്രത്തിന്....! അവന്‍ അത്ഭുതപെട്ടു ...!
ആ ചിത്രത്തിന്റെ മനോഹാരിതയില്‍ ആകൃഷ്ടനായി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആണ് ഒരു ചിലങ്കയുടെ ശബ്ദം അവന്‍ കേട്ടത്.അത് അടുത്തടുത്ത് വരുന്നു,പെട്ടെന്ന് അവന്‍ ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി.....ഈ ചിത്രത്തില്‍ നിന്നാണോ....തന്റെ കര്‍ണ്ണപടങ്ങളെ പുളകംകൊള്ളിക്കുന്ന ആ ശബ്ദം വരുന്നത്.......!
ഏയ്‌ അല്ല ....! വീണ്ടും ആ ശബ്ദം.....അവന്‍ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ക്ഷേത്രത്തില്‍ ദീപാരാധന തൊഴുതു നെറ്റിയില്‍ നനവുമാറാത്ത ചന്ദനക്കുറിയുമായി ഒരു പെണ്‍കുട്ടി......! ഇതാ തന്റെ പിന്നില്‍ ....പെട്ടെന്ന് അവന്‍ അവളുടെ കാല്‍പ്പാദങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി അവന്‍ അത്ഭുതപെട്ടുപോയി.....! ആ ചിത്രത്തിലെയെന്നപോലെ അഴകുള്ള അവളുടെ കാല്‍വണ്ണകളില്‍ തുള്ളികളിച്ചു ഒച്ചവയ്ക്കുന്ന ഒരു വെള്ളിക്കൊലുസ്.......!
ഒരുനിനിഷം അവര്‍ പരസ്പരം കണ്ടു,അവളുടെ വിടര്‍ന്ന കണ്ണുകളിലേക്കു അവന്‍ ഇമയനക്കാതെ നോക്കിനിന്നു.......! പെട്ടെന്ന് ഒരിടിമുഴങ്ങി...! അപ്പോഴാണ്‌ ഇരുവര്‍ക്കും പരിസരത്തെകുറിച്ചു ഓര്‍മ്മ വന്നത് .അറിയാതെ ഒരു മന്ദസ്മിതംകൊണ്ട് അവളുടെ മുഖംതിളങ്ങി, പെട്ടെന്ന് ചുറ്റമ്പലത്തിനു വലംവച്ച് അവള്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു.
കുറെ ദിവസമായി ഈ പെണ്കുട്ടിയെ ഇവിടെ ഈ ക്ഷേത്രത്തില്‍ വച്ച് കാണുന്നുണ്ട്......! അതിന്റെ പരിചയവും ഉണ്ട്,എന്നുവച്ച് എന്തെങ്കിലും മിണ്ടാനാകുമോ.....? ചിലപ്പോള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലോ......! അവന്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് നടന്നു. കരിങ്കല്പടവുകളിറങ്ങി ആ പെണ്‍കുട്ടി നടന്നകലുന്നതും നോക്കി പിന്നാലെ അനന്തനും നടന്നു.
വീണ്ടും ഒരിടിവെട്ടി,കാലവര്‍ഷമാണ്......! ആകാശത്തു മേഘക്കീറുകള്‍ കറുത്തിരുണ്ടു.....! പെട്ടെന്ന് രാത്രിയായതുപോലെ , ശക്തിയായ കാറ്റടിച്ചു......! ആ കാറ്റില്‍ മതില്കെട്ടിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള അരയാലിന്റെ കൊമ്പുകള്‍ ആടിയുലഞ്ഞു.......! അതോടൊപ്പം മഴയും ചാറിത്തുടങ്ങി......! മഴയും,ഇരുട്ടും,തണുപ്പുമൊന്നും അസുഖകരമായി അനന്തന് തോന്നിയില്ല. ആ മന്ദസ്മിതത്തിന്റെ ഭംഗിയെകുറിച്ചോര്ത്തു അവന്‍ നടന്നു......!
സന്ധ്യയുടെ നിഴലില്‍ ഒരു പൂവുവിരിയുന്ന ഭംഗിയായിരുന്നു അവളുടെ ആ മന്ദസ്മിതത്തിനു...........! കരിപിടിച്ച കല്ലുവിളക്കില്‍ നിശ്ചലമായി കത്തിനില്ക്കുന്ന ദീപങ്ങള്പോലെ അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ ഭംഗിയെകുറിച്ചോര്ത്തുകൊണ്ട്‌ അനന്തന് വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.......!
രാത്രിയില്‍ അവന്‍ വായിച്ചുമടക്കിവച്ച പുസ്തകം വീണ്ടും തുറന്നു ബാക്കി വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. “ ജന്മജന്മാന്തരങ്ങള്ക്കപ്പുറത്ത് എന്നോ ഒരിക്കല്‍ ഞാനവളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.....! അന്ന് അവള്‍ എന്റെ കാമുകി ആയിരുന്നു.....! ജനികളുടെയും,മൃതികളുടെയും,പുനര്‍ജ്ജനികളുടെയും ബന്ധങ്ങള്‍ അഴിയുന്നു......! ജന്മാന്തരങ്ങളുടെ പടവുകളില്‍ എവിടെയോവച്ച് വേര്‍പിരിഞ്ഞവര്‍ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുന്നു....”
കുറെ ദിവസമായി ഈ പെണ്കുട്ടിയെ ഇവിടെ ഈ ക്ഷേത്രത്തില്‍ വച്ച് കാണുന്നുണ്ട്......! അതിന്റെ പരിചയവും ഉണ്ട്,എന്നുവച്ച് എന്തെങ്കിലും മിണ്ടാനാകുമോ.....? ചിലപ്പോള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലോ......! അവന്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് നടന്നു. കരിങ്കല്പടവുകളിറങ്ങി ആ പെണ്‍കുട്ടി നടന്നകലുന്നതും നോക്കി പിന്നാലെ അനന്തനും നടന്നു.
വീണ്ടും ഒരിടിവെട്ടി,കാലവര്‍ഷമാണ്......! ആകാശത്തു മേഘക്കീറുകള്‍ കറുത്തിരുണ്ടു.....! പെട്ടെന്ന് രാത്രിയായതുപോലെ , ശക്തിയായ കാറ്റടിച്ചു......! ആ കാറ്റില്‍ മതില്കെട്ടിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള അരയാലിന്റെ കൊമ്പുകള്‍ ആടിയുലഞ്ഞു.......! അതോടൊപ്പം മഴയും ചാറിത്തുടങ്ങി......! മഴയും,ഇരുട്ടും,തണുപ്പുമൊന്നും അസുഖകരമായി അനന്തന് തോന്നിയില്ല. ആ മന്ദസ്മിതത്തിന്റെ ഭംഗിയെകുറിച്ചോര്ത്തു അവന്‍ നടന്നു......!
സന്ധ്യയുടെ നിഴലില്‍ ഒരു പൂവുവിരിയുന്ന ഭംഗിയായിരുന്നു അവളുടെ ആ മന്ദസ്മിതത്തിനു...........! കരിപിടിച്ച കല്ലുവിളക്കില്‍ നിശ്ചലമായി കത്തിനില്ക്കുന്ന ദീപങ്ങള്പോലെ അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ ഭംഗിയെകുറിച്ചോര്ത്തുകൊണ്ട്‌ അനന്തന് വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.......!
രാത്രിയില്‍ അവന്‍ വായിച്ചുമടക്കിവച്ച പുസ്തകം വീണ്ടും തുറന്നു ബാക്കി വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. “ ജന്മജന്മാന്തരങ്ങള്ക്കപ്പുറത്ത് എന്നോ ഒരിക്കല്‍ ഞാനവളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.....! അന്ന് അവള്‍ എന്റെ കാമുകി ആയിരുന്നു.....! ജനികളുടെയും,മൃതികളുടെയും,പുനര്‍ജ്ജനികളുടെയും ബന്ധങ്ങള്‍ അഴിയുന്നു......! ജന്മാന്തരങ്ങളുടെ പടവുകളില്‍ എവിടെയോവച്ച് വേര്‍പിരിഞ്ഞവര്‍ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുന്നു....”
“യാതൃശ്ചികമായി കണ്ടുമുട്ടുന്നവര്‍ ഏതെങ്കിലും പൂര്‍വ്വജന്മങ്ങളില്‍ വേര്‍പിരിഞ്ഞവര്‍ ആയിരിക്കും. നാം ഒരാളെ യാതൃശ്ചികമായി കണ്ടുമുട്ടുമ്പോള്‍ അതിന്റെ പിന്നില്‍ വളരെ നിഗൂഡമായ ഒരു രഹസ്യം ഉണ്ടെന്നു വരില്ലേ.....? അങ്ങനെ ഒരാളെ കണ്ടുമുട്ടാന്‍ ആഗ്രഹിചിട്ടില്ലേ.....? കവലകളില്‍ വച്ച് യാതൃശ്ചികമായി കണ്ടുമുട്ടുന്ന ആളുകളെ കുറിച്ചല്ല “ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിനരുകില്‍ വന്നുനില്‍ക്കുന്ന ഒരാള്‍ ....” ആ വാക്കുകള്‍ മനസ്സില് ഒന്നുകൂടി അനന്തന് വായിച്ചു......അപ്പോള്‍ അവന്റെ മനസ്സില് സന്ധ്യക്ക്‌ ക്ഷേത്രത്തില്‍ കണ്ടുമുട്ടിയ ആ പെണ്കുട്ടിയുടെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം....! അത് തന്നില്‍ അനിര്‍വചനീയമായ ഒരു പ്രകാശം പരത്തിയതുപോലെ അവനു തോന്നി......! അനന്തന് പുസ്തകം മടക്കി വച്ച് ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി...ഭൂമിയെ രാത്രി തന്റെ തടവറയ്ക്കുള്ളില്‍ പൂട്ടികഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു....!
ഊണുമുറിയില്‍ അമ്മായി വിളമ്പിവച്ചിരുന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചു അനന്തന് തന്റെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.....! കട്ടിലില്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി കിടക്കുമ്പോള്‍ അവന്‍ ഓര്‍ത്തു, പണ്ട് ജീവിതം എന്ന ആശയത്തില്‍ വികാരം കൊണ്ടിരുന്ന നാളുകളില്‍ എന്തൊക്കെ മോഹങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.......! സങ്കല്പ്പങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു....! ഇന്ന് പരുക്കന്‍ യാഥാര്ത്യങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടിവരുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ അന്ത:കരണം പുതിയ ചോദ്യങ്ങളുയര്‍ത്തുന്നു.
താന്‍ ജീവിക്കുന്നത്,ജീവിതത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന എന്ത് തത്വം കൊണ്ടാണ്.....?
പണ്ട് തന്റെ ജീവിതം എന്ന ആശയത്തിനുമേല്‍ വികാരംകൊണ്ടിരുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന സ്വപ്നങ്ങളെ ആര് വ്യാഖ്യാനിച്ചു തരും......?
കനത്തമറവിയുടെ അടിയില്‍ പ്രജ്ഞ ചിറകൊടിഞ്ഞ പ്രാണിയെപോലെ അനന്തന്റെ മനസ്സുകിടന്നു പിടഞ്ഞു......! ഏകാകിയായി ജന്മത്തിന്റെ ദശാസന്ധിയില്‍ ഓര്‍ക്കേണ്ടതെന്തോ മറന്ന യാത്രക്കാരെനെപോലെ ആയിരുന്നു അപ്പോള്‍ അവന്‍, കണ്ണുകളില്‍ ഉറക്കം കനംവച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു......!
ഒരു ദിവസം സന്ധ്യക്ക്‌ വഴിയില്‍ വച്ച് യാതൃശ്ചികമായി വീണ്ടും ആ പെണ്കുട്ടിയെ കണ്ടുമുട്ടി. യാതൃശ്ചികമല്ല അവളെ കണ്ടുമുട്ടാന്‍ വേണ്ടി തന്റെ മനസ്സ് കൊതിച്ചിരുന്നു....! ഇടവഴിയിലെ വിജനതയില്‍ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള്‍ അകല്‍ച്ചയോ,അന്ന്യതയോ തോന്നിയില്ല. അവള്‍ തന്റെന ഹൃദയത്തിന്റെ അടുത്ത് നില്ക്കുന്നതായി തോന്നി അനന്തന്....!
അവളുടെ ചുണ്ടുകളില്‍ ഒരു മന്ദസ്മിതം വിടരുന്നത് അവനറിഞ്ഞു.
അവന്‍ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് നടന്നടുത്തു, അവളാകട്ടെ ചുറ്റുപാടും ഭയത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഒരു നിമിഷം അവള്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി, ഒരുകോടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ പ്രകാശിച്ചതുപോലെ അനന്തന് അവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ അനുഭവപ്പെട്ടു. അവള്‍ പെട്ടെന്ന് മുന്നോട്ടു നടന്നു , അനന്തനും കൂടെ നടന്നു.....!
കുട്ടിയെ ഞാന്‍ അമ്പലത്തില്‍ വച്ച് കണ്ടപ്പോള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു പരിചയപെടണമെന്നു ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെവച്ച്, ഇയാള്ക്ക് ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെങ്കിലോ എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാന്‍ അതിനു മുതിരാഞ്ഞത്.
ഊണുമുറിയില്‍ അമ്മായി വിളമ്പിവച്ചിരുന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചു അനന്തന് തന്റെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.....! കട്ടിലില്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി കിടക്കുമ്പോള്‍ അവന്‍ ഓര്‍ത്തു, പണ്ട് ജീവിതം എന്ന ആശയത്തില്‍ വികാരം കൊണ്ടിരുന്ന നാളുകളില്‍ എന്തൊക്കെ മോഹങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.......! സങ്കല്പ്പങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു....! ഇന്ന് പരുക്കന്‍ യാഥാര്ത്യങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടിവരുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ അന്ത:കരണം പുതിയ ചോദ്യങ്ങളുയര്‍ത്തുന്നു.
താന്‍ ജീവിക്കുന്നത്,ജീവിതത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന എന്ത് തത്വം കൊണ്ടാണ്.....?
പണ്ട് തന്റെ ജീവിതം എന്ന ആശയത്തിനുമേല്‍ വികാരംകൊണ്ടിരുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന സ്വപ്നങ്ങളെ ആര് വ്യാഖ്യാനിച്ചു തരും......?
കനത്തമറവിയുടെ അടിയില്‍ പ്രജ്ഞ ചിറകൊടിഞ്ഞ പ്രാണിയെപോലെ അനന്തന്റെ മനസ്സുകിടന്നു പിടഞ്ഞു......! ഏകാകിയായി ജന്മത്തിന്റെ ദശാസന്ധിയില്‍ ഓര്‍ക്കേണ്ടതെന്തോ മറന്ന യാത്രക്കാരെനെപോലെ ആയിരുന്നു അപ്പോള്‍ അവന്‍, കണ്ണുകളില്‍ ഉറക്കം കനംവച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു......!
ഒരു ദിവസം സന്ധ്യക്ക്‌ വഴിയില്‍ വച്ച് യാതൃശ്ചികമായി വീണ്ടും ആ പെണ്കുട്ടിയെ കണ്ടുമുട്ടി. യാതൃശ്ചികമല്ല അവളെ കണ്ടുമുട്ടാന്‍ വേണ്ടി തന്റെ മനസ്സ് കൊതിച്ചിരുന്നു....! ഇടവഴിയിലെ വിജനതയില്‍ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള്‍ അകല്‍ച്ചയോ,അന്ന്യതയോ തോന്നിയില്ല. അവള്‍ തന്റെന ഹൃദയത്തിന്റെ അടുത്ത് നില്ക്കുന്നതായി തോന്നി അനന്തന്....!
അവളുടെ ചുണ്ടുകളില്‍ ഒരു മന്ദസ്മിതം വിടരുന്നത് അവനറിഞ്ഞു.
അവന്‍ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് നടന്നടുത്തു, അവളാകട്ടെ ചുറ്റുപാടും ഭയത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഒരു നിമിഷം അവള്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി, ഒരുകോടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ പ്രകാശിച്ചതുപോലെ അനന്തന് അവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ അനുഭവപ്പെട്ടു. അവള്‍ പെട്ടെന്ന് മുന്നോട്ടു നടന്നു , അനന്തനും കൂടെ നടന്നു.....!
കുട്ടിയെ ഞാന്‍ അമ്പലത്തില്‍ വച്ച് കണ്ടപ്പോള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു പരിചയപെടണമെന്നു ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെവച്ച്, ഇയാള്ക്ക് ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെങ്കിലോ എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാന്‍ അതിനു മുതിരാഞ്ഞത്.
എന്റെ പേര് അനന്തകൃഷ്ണന്‍.....! വീട് ഇവിടെ അടുത്തുതന്നെ,അമ്മയുടെ വീടാണ്....!
അനന്തന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
അനന്തന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
എന്താണ് തന്റെ പേര്.....?
അവള്‍ ഒന്നുംമിണ്ടാതെ മുന്നോട്ടു നടന്നു.....!
എന്താണ് ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്......? അതോ ഞാന്‍ ചോദിച്ചത് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെന്നു ഉണ്ടോ.....?
അവള്‍ തലകുനിച്ചു നടന്നു........!
താന്‍ എന്താണ് പറയുക,ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ നെറുകയില്‍ നില്ക്കുമ്പോഴും പഴയ പ്രതാപത്തിന്റെ നിഴലില്‍ ഇപ്പോഴും പഴയ ആദര്‍ശങ്ങളില്‍ നിന്നും വ്യതിചലിക്കാത്ത ഒരച്ഛന്റെ മകളെന്നോ.....! അവള്‍ അങ്ങനെ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട്‌ നടന്നപ്പോള്‍ അവന്റെ ചോദ്യം വീണ്ടും.....!
എന്താണ് ഞാനൊരു ശല്ല്യക്കാരനായോ.....?
ഏയ്‌ അങ്ങനെയല്ല.....എന്റെ പേര്......നീലിമ ...എന്നാണു, ഇവിടെ അടുത്തുതന്നെയാണ് വീട്, വലിയേടത്തു എന്ന് പറയും.....!
ഒരിടവേളയിലെ നിശബ്ദതയ്ക്ക്ശേഷം അനന്തന് പറഞ്ഞു......!
ഇഷ്ടമാകുമോ എന്നറിയില്ല,എനിക്കൊരു കാര്യം ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു.....?
എന്താണ് എന്നാ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ നീലിമ അനന്തനെ നോക്കി.....!
നീലിമയുടെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി അനന്തന് പറഞ്ഞു.
ഒന്നുമില്ലെന്നെ പറയൂ എന്നറിയാം, എന്നാലും ചോദിക്കാതിരിക്കാന്‍ മനസ്സ് അനുവദിക്കുന്നില്ല എന്താണ് ഈ കണ്ണുകളിലെ ഈ വിഷാദത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം...?
അവിശ്വസനീയമായതെന്തോ കേട്ടതുപോലെ അവള്‍ അവനെ നോക്കി. ഇരമ്പുന്ന ഒരു കടല്പോലെ ആയിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സപ്പോള്‍ . പെട്ടെന്ന് അവന്റെ മുന്നില്‍ ഓടിയോളിക്കാന്‍ നീലിമയുടെ മനസ്സ് വെമ്പല്കൊണ്ടു.
എതിര്ദിശകളിലേക്ക് വഴികള്‍ തിരിയുന്നിടത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ പെട്ടെന്ന്.... ഞാന്‍ പോണ്.......! എന്ന് പറഞ്ഞു.......അതിവേഗം ....എതിരെയുള്ള വഴിയെ..... നടന്നു......!
അപ്പോള്‍ അവളുടെ നീളമുള്ള മുടിയില്‍ തിരുകിയിരുന്ന പനിനീര്പൂവ് ഇളകി താഴേയ്ക്ക് വീഴുന്നത് അനന്തന് കണ്ടു. കണ്ണില്നിന്നും മറയുന്നതുവരെ അവളെയും നോക്കി അനന്തന് അവിടെ നിന്നു. എന്നിട്ട് നിലത്തുവീണ് കിടന്നിരുന്ന ആ പൂവ് അവന്‍ കുനിഞ്ഞെടുത്തു. “അത് അവനപ്പോള്‍ ഭൂമിയിലുള്ള സകല സൌന്ദര്യവസ്തുക്കളുടെയും പ്രതീകമായി തോന്നി,അതിന്റെ സൌരഭ്യം ഭൂമിയിലുള്ള സകല സൌരഭ്യങ്ങളും കൂടികലര്ന്നതായി തോന്നി.”
അവന്‍ ആ പൂവിന്മേല്‍ ചുംബിച്ചു.....! ഹൃദയത്തില്‍ എന്തോ അലയടിക്കുന്നതായി അനന്തന് തോന്നി. ദിവ്യമെന്നു വിളിക്കാന്‍ തോന്നുന്ന ഒരാനന്ദം.....!
കണ്ടുമുട്ടിയ അന്നുമുതല്‍ ,അല്ലെങ്കില്‍ ആ നിമിഷംമുതല്‍ അനന്തന്......ആത്മീയമായ ഒരടുപ്പം തോന്നിയിരുന്നു അവളോട്‌. അവനെ ആകര്ഷിക്കുകയും ആനന്ദമൂര്ച്ച്കൊണ്ട് നിറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എന്തോ ഒരു മായികശക്തി അവന്‍ അവളില്‍ കണ്ടു. ഗഹനമായ ഒരു വിഷാദം എന്നാണ് അതിനെകുറിച്ച് അവനു തോന്നിയിരുന്നത്.
ആകാശം പിന്നെയും ഇരുണ്ടുമൂടി.....പക്ഷെ മഴപെയ്തില്ല.....എങ്കിലും ആകാശത്തിനുകീഴെ ഒരുമഴ തൂങ്ങിനില്പ്പുണ്ട്.........എപ്പോള്‍ പെയ്യുമെന്ന് തീര്ച്ചയില്ല.....അനന്തന് വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
************* ***************** **************
കണ്ടുമുട്ടിയ അന്നുമുതല്‍ ,അല്ലെങ്കില്‍ ആ നിമിഷംമുതല്‍ അനന്തന്......ആത്മീയമായ ഒരടുപ്പം തോന്നിയിരുന്നു അവളോട്‌. അവനെ ആകര്ഷിക്കുകയും ആനന്ദമൂര്ച്ച്കൊണ്ട് നിറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എന്തോ ഒരു മായികശക്തി അവന്‍ അവളില്‍ കണ്ടു. ഗഹനമായ ഒരു വിഷാദം എന്നാണ് അതിനെകുറിച്ച് അവനു തോന്നിയിരുന്നത്.
ആകാശം പിന്നെയും ഇരുണ്ടുമൂടി.....പക്ഷെ മഴപെയ്തില്ല.....എങ്കിലും ആകാശത്തിനുകീഴെ ഒരുമഴ തൂങ്ങിനില്പ്പുണ്ട്.........എപ്പോള്‍ പെയ്യുമെന്ന് തീര്ച്ചയില്ല.....അനന്തന് വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
************* ***************** **************
അദ്ധ്യായം-3
തണുത്ത കാറ്റുവീശി കോടകാറ്റില്‍ മരച്ചില്ലകള്‍ ഉലയുമ്പോള്‍ .......മഴയുടെ ഗന്ധം നീലിമയ്ക്ക് അനുഭവപെട്ടു.ജനാലയിലൂടെ വെളിയിലെ കനത്ത ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കികിടക്കുമ്പോള് അവള്‍ അനന്തനെ കുറിച്ചായിരുന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്....! അനന്തന് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ അവളുടെ മനസ്സില് കിടന്നു വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്താണ് അയാള്‍ തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്.....? തന്നെപറ്റി അയാള്‍ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകുമോ.......? ഹൃദയത്തില്‍ എന്തോ വന്നലയ്ക്കുന്നതുപോലെ അവള്ക്കു തോന്നി.
ദൈവമേ.......അയാള്‍ ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകരുതെ......എന്നവള്‍ പ്രാര്ഥിച്ചു.....! പെട്ടെന്ന് ഒരു കാറ്റുവീശി അതോടൊപ്പം മഴയുംപെയ്തു......! വീശിയടിച്ച കാറ്റില്‍ അകത്തേയ്ക്ക് അവളുടെമേല്‍ മഴവെള്ളം തെറിച്ചുവീണു......നീലിമ എഴുന്നേറ്റു ജനാലയുടെ വാതിലുകള്‍ അടച്ചു.
************ ***********
അനന്തന് ചുമരിലെ നാഴികമണിയിലേക്ക് നോക്കി , സമയം നാലുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു....! അവന്‍ വരച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ചിത്രം പൂര്ത്തിയാക്കാതെ മൂടുപടം കൊണ്ട്മൂടി....! വരയുടെയും,ചിത്രങ്ങളുടെയും ലോകത്തേയ്ക്ക് അവന്‍ മുഴുകികഴിഞ്ഞാല്‍ സമയം പോകുന്നത് അറിയാറെയില്ല . അവന്‍ കുളിക്കാനായി പോയി.....നേരെത്തെ ചെന്നില്ലെങ്കില്‍.....വാര്യരുസാറ് വായനശാല അടച്ചുപോകും......! അത് അദേഹത്തിന്റെ ഒരു ശീലമാണ്. ദീപാരാധനയ്ക്ക് മുന്പേ അമ്പലത്തിലെത്തണം,അതുകൊണ്ട് നേരെത്തെ വായനശാല അടയ്ക്കും. പെട്ടെന്ന് കുളിച്ചു വസ്ത്രംമാറി...... അമ്മായിയോട് പറഞ്ഞിട്ടു വായനശാലയിലേക്ക് പോകാനായി പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി.
വായനശാലയുടെ കോണിപ്പടികള്‍ കയറി മുകളിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോള്‍ വാര്യരുസാറ് ഇറങ്ങാനുള്ള തിടുക്കത്തില്‍ ആയിരുന്നു......!
എന്താണ് അനന്തന് കുറെ ദിവസമായല്ലോ......കണ്ടിട്ട്......? എന്തുപറ്റി.........?
മഴകാരണം വരാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല സാര്‍....!
ഏതു പുസ്തകം ആണ് അനന്തന് വേണ്ടത്.....?
അനന്തന് ആവശ്യമുള്ള പുസ്തകങ്ങളും എടുത്തു വാര്യരുസാറിനോടൊപ്പം പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി......!
അവര്‍ ഇരുവരും ക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള വഴിയെ നടന്നു.................!
അമ്പലത്തിനു അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ വാര്യരുസാറിനോട്.......യാത്രപറഞ്ഞു അനന്തന് അരയാല്‍ത്തറയുടെ അടുത്തു നിന്നു.
ക്ഷേത്രത്തിനു മുന്നിലെ അരയാല്ത്തറയില്‍ വഴിമറന്നെത്തിയ യാത്രക്കാരനെപോലെ ,
ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടെന്നപോലെ......അനന്തന് ഇരുന്നു...........!
******************* **********************
നീലിമ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പടിക്കെട്ടുകള്‍ ഇറങ്ങി കുറെദൂരമായപ്പോള്‍ പിന്നില്‍ ആരുടെയോ സാമീപ്യം ഉണ്ടെന്നു തോന്നി....തിരിഞ്ഞുനോക്കി.അത് അനന്തന് ആയിരുന്നു.....!
ഒപ്പം നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ അനന്തന് അവളോട്‌ പറഞ്ഞു.........എന്താണ് ഈ സങ്കടത്തിന്റെ കാരണം.......?
ഏയ്‌ ഒന്നുമില്ല........വെറുതെ തോന്നുന്നതാണ്......! എന്താണ് അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്....?
അത് നുണ ...! അനന്തന് പറഞ്ഞു.....എന്നോട് പറയാന്‍ പ്രയാസമാണെങ്കില്‍ പറയണ്ട......!
അവള്‍ നിശബ്ദയായി മുഖംകുനിച്ചു നടന്നു......!
വെറുതെയല്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം......മനസ്സ് അടച്ചുപൂട്ടിവയ്ക്കുന്ന സ്വഭാവം കൊണ്ട്......അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റാരും അറിയരുത് എന്നാ നിര്ബന്ധംകൊണ്ട് അങ്ങനെ പറയുകയാണ്‌.....!
“ വെറുതെയെന്നൊക്കെ പറയുന്നത്........ജീവിതത്തിലെ ധര്‍മ്മസങ്കടങ്ങളുടെ കാര്യമായിട്ട് വരും.....എകാന്തതയുടെയോ....,മടുപ്പിന്റെയോ.....,സങ്കടങ്ങള്‍ അതില്‍ വന്നു നിറയുന്നു.......! ഏതോ ആഴങ്ങളില്‍ മുങ്ങിത്താഴുന്ന ഒരാത്മാവിന്റെ നിശബ്ദമായ നിലവിളിപോലെ ആണത്.
നീലിമ പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകള്‍ ഉയര്ത്തി അനന്തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി.
അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ കാര്‍മേഘപടലങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടുകൂടുന്നത് അനന്തന് ശ്രദ്ധിച്ചു.അത് ഇപ്പോള്‍ പെയ്യും എന്ന അവസ്ഥയില്‍ എത്തിനില്ക്കു ന്നു.
അവന്‍ നീലിമയോട് പറഞ്ഞു...സങ്കടപെടാന്‍ പറഞ്ഞതല്ല. “ എന്നെ ആകര്ഷിച്ചത് ഇതാണ്,ഈ വിഷാദത്തിന്റെ ഭംഗി,എന്റെ ഹൃദയത്തെ ഇളക്കിമറിച്ചത് അതാണ്‌. വിഷാദത്തിന് ഇത്ര ഭംഗിയുണ്ടെന്നു അറിയുന്നത് ഈ കണ്ണുകളുടെ ഭംഗി കണ്ടിട്ടാണ്. എന്റെ ഹൃദയം ഒരു തരിശുനിലം പോലെയാണ്, ഉഷ്ണകാറ്റുകളും, വന്ധ്യമേഘങ്ങളും, നിഴലുകളും മാത്രമേ അവിടെയുള്ളൂ.വഴിതെറ്റിപോലും ഒരു കുളിര്കാറ്റു ആ വഴിക്ക് വരുന്നില്ല.”
ഏതോ മനസ്സിലാകാത്ത ഭാഷ കേട്ടപോലെ നീലിമ അനന്തന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു. “എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നത്...? അതും ഇതൊന്നും മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിവില്ലാത്ത ഒരാളിനോട്...?”
അവര്‍ ഇരുവരും ക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള വഴിയെ നടന്നു.................!
അമ്പലത്തിനു അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ വാര്യരുസാറിനോട്.......യാത്രപറഞ്ഞു അനന്തന് അരയാല്‍ത്തറയുടെ അടുത്തു നിന്നു.
ക്ഷേത്രത്തിനു മുന്നിലെ അരയാല്ത്തറയില്‍ വഴിമറന്നെത്തിയ യാത്രക്കാരനെപോലെ ,
ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടെന്നപോലെ......അനന്തന് ഇരുന്നു...........!
******************* **********************
നീലിമ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പടിക്കെട്ടുകള്‍ ഇറങ്ങി കുറെദൂരമായപ്പോള്‍ പിന്നില്‍ ആരുടെയോ സാമീപ്യം ഉണ്ടെന്നു തോന്നി....തിരിഞ്ഞുനോക്കി.അത് അനന്തന് ആയിരുന്നു.....!
ഒപ്പം നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ അനന്തന് അവളോട്‌ പറഞ്ഞു.........എന്താണ് ഈ സങ്കടത്തിന്റെ കാരണം.......?
ഏയ്‌ ഒന്നുമില്ല........വെറുതെ തോന്നുന്നതാണ്......! എന്താണ് അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്....?
അത് നുണ ...! അനന്തന് പറഞ്ഞു.....എന്നോട് പറയാന്‍ പ്രയാസമാണെങ്കില്‍ പറയണ്ട......!
അവള്‍ നിശബ്ദയായി മുഖംകുനിച്ചു നടന്നു......!
വെറുതെയല്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം......മനസ്സ് അടച്ചുപൂട്ടിവയ്ക്കുന്ന സ്വഭാവം കൊണ്ട്......അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റാരും അറിയരുത് എന്നാ നിര്ബന്ധംകൊണ്ട് അങ്ങനെ പറയുകയാണ്‌.....!
“ വെറുതെയെന്നൊക്കെ പറയുന്നത്........ജീവിതത്തിലെ ധര്‍മ്മസങ്കടങ്ങളുടെ കാര്യമായിട്ട് വരും.....എകാന്തതയുടെയോ....,മടുപ്പിന്റെയോ.....,സങ്കടങ്ങള്‍ അതില്‍ വന്നു നിറയുന്നു.......! ഏതോ ആഴങ്ങളില്‍ മുങ്ങിത്താഴുന്ന ഒരാത്മാവിന്റെ നിശബ്ദമായ നിലവിളിപോലെ ആണത്.
നീലിമ പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകള്‍ ഉയര്ത്തി അനന്തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി.
അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ കാര്‍മേഘപടലങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടുകൂടുന്നത് അനന്തന് ശ്രദ്ധിച്ചു.അത് ഇപ്പോള്‍ പെയ്യും എന്ന അവസ്ഥയില്‍ എത്തിനില്ക്കു ന്നു.
അവന്‍ നീലിമയോട് പറഞ്ഞു...സങ്കടപെടാന്‍ പറഞ്ഞതല്ല. “ എന്നെ ആകര്ഷിച്ചത് ഇതാണ്,ഈ വിഷാദത്തിന്റെ ഭംഗി,എന്റെ ഹൃദയത്തെ ഇളക്കിമറിച്ചത് അതാണ്‌. വിഷാദത്തിന് ഇത്ര ഭംഗിയുണ്ടെന്നു അറിയുന്നത് ഈ കണ്ണുകളുടെ ഭംഗി കണ്ടിട്ടാണ്. എന്റെ ഹൃദയം ഒരു തരിശുനിലം പോലെയാണ്, ഉഷ്ണകാറ്റുകളും, വന്ധ്യമേഘങ്ങളും, നിഴലുകളും മാത്രമേ അവിടെയുള്ളൂ.വഴിതെറ്റിപോലും ഒരു കുളിര്കാറ്റു ആ വഴിക്ക് വരുന്നില്ല.”
ഏതോ മനസ്സിലാകാത്ത ഭാഷ കേട്ടപോലെ നീലിമ അനന്തന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു. “എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നത്...? അതും ഇതൊന്നും മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിവില്ലാത്ത ഒരാളിനോട്...?”
“എന്റെ കണ്ണില്‍ ഒരു ദേവത...! ആദ്യം കണ്ടപ്പോള്‍ അങ്ങനെയാണ് തോന്നിയത്.ഒരു പെണ്ണിനോട് ഒരു പുരുഷന് തോന്നുന്ന ആസക്തിയല്ലിത്. എനിക്കതിന്റെ കാരണവും,പൊരുളും ഒന്നുമറിയില്ല, തന്നെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്ന....ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ ഹൃദയത്തിന് തീ പിടിക്കുന്നത്‌ പോലെയാണ് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്....! എനിക്ക് നീലിമയോടുള്ള സ്നേഹത്തിനെ , ഞാന്‍ അങ്ങനെയാണ് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്......!”
പെട്ടെന്ന് നിര്ത്തി അനന്തന് തുടര്ന്നു ....” ഞാനെന്താണതിനെ വിളിച്ചത്........സ്നേഹമെന്നോ.....? അല്ല ആരാധന.....! എനിക്ക് അതില്‍ കുറഞ്ഞോന്നുമില്ല.....!
മറുപടിയായി വാക്കുകള്‍ മുട്ടിനില്ക്കുമ്പോള്‍......അവളുടെ മനസ്സ് ഒരു കടലിനു തുല്യം ഇളകിമറിയുകയായിരുന്നു....!
“ ഒരാള്‍ ലജ്ജയില്ലാതെ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയാന്‍ ധൈര്യപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് പറയാമോ...? അനന്തന് നീലിമയോട് ചോദിച്ചു. സ്നേഹം ഭ്രാന്തായി തീരുന്നതുകൊണ്ട്‌.....എന്നെ വശീകരിച്ചത് ഈ ഉടലിന്റെ ഭംഗിയല്ല.”
നീലിമ ഹൃദയത്തില്‍ ദൈവത്തോട് സങ്കടപെട്ടു.ഈ നിമിഷങ്ങള്‍ എന്തിനു എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ നീക്കിവച്ചു...? “ ഈ അഗ്നിപരീക്ഷ എന്നോട് വേണ്ടിയിരുന്നോ....? എല്ലാ മോഹങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ചുനിശബ്ദമായ ഒരു കോട്ടയ്ക്കുതുല്ല്യം ഇരുളായും,പാഴായും കിടന്ന എന്റെ ഈ ജീവിതത്തില്‍ ഈ നിമിഷങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കുന്ന ഭൂകമ്പം സഹിക്കാനുള്ള മനശക്തിയുണ്ടോ....എനിക്ക്....? സ്നേഹമെന്നല്ല പറയുന്നത്,ഭക്തി,ആരാധന തന്നെ കേന്ദ്രീകരിച്ചു രൂപംകൊണ്ട ചുഴലികാറ്റിനകത്ത് നിന്ന് ഒരുമരം പോലെ ആടിയുലയുന്നു.കൊമ്പുകള്‍ ഒടിയുന്നു,ഇലകള്‍ പറക്കുന്നു,വേരുകള്‍ പൊട്ടുന്നു,ദൈവമേ.....എന്താ ഇത്...? സ്നേഹം ഭ്രാന്താണെന്ന്....! ഭ്രാന്തിന്റെ വക്കിലാണെന്ന് താന്‍ നില്ക്കുന്നതെന്ന് ഒരാള്‍ പറയുമ്പോള്‍ മനസ്സ് പതറിപോകുന്നു, ഹൃദയത്തിന് പൊട്ടലുകള്‍ ഉണ്ടാകുന്നു,ഹൃദയം നിശബ്ദമായി നിലവിളിക്കുന്നു.”
ഞാന്‍ വിഡ്ഢി....! കോമാളി...! അഭയന്‍ ചോദിച്ചു...അങ്ങനെയല്ലേ വിചാരിക്കുന്നെ....? അത് സാരമില്ല , ഉള്ളില് ഒരു വിഡ്ഢിയും,കോമാളിയും ഭ്രാന്തനുമില്ലാതെ ആള്‍ മനുഷ്യനാണോ.....?
തന്റെ സങ്കടങ്ങള്‍ നീലിമ ഉള്ളില് തന്നെ ഒതുക്കി അനന്തനോടായി പറഞ്ഞു.ഞാന്‍ പോകട്ടെ....? വീട്ടില്‍ അന്വേഷിക്കും.....! വഴികള്‍ രണ്ടായി പിരിയുന്നിടത്ത് അനന്തന് എതിര്ദിശയിലേക്കുള്ള വഴിയിലൂടെ അവള്‍ നടന്നു.
കുറെദൂരം പിന്നിട്ടു നീലിമ തിരിഞ്ഞു നോക്കി....അവളെയും നോക്കി അനന്തന് ആ വഴിവക്കില്‍ തന്നെ നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...!
നീലിമ കണ്ണില്‍ നിന്നും മറയുന്നതുവരെ അനന്തന് അവിടെ തന്നെ നിന്നു....! പിന്നീടു അയാള്‍ തന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
അദ്ധ്യായം-4
മുറിയിലെ കനത്ത ഇരുട്ടില്‍ മച്ചിലേക്ക് നോക്കി കിടക്കുമ്പോള്‍ അനന്തന് നീലിമയുടെ സാമീപ്യം തന്റെ അരികിലുള്ളത് പോലെ തോന്നി .
“
ഞാന്‍ നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ നിന്റെ ഹൃദയമാണ് കണ്ടത്.വിഷാദത്തിന്റെ നിഴല്‍വീണ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ വശീകരിച്ചു.ഞാന്‍ നിന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ മൌനങ്ങളും, നിശബ്ദമായ വിലാപങ്ങളും കേട്ടു.....എങ്ങനെ അത് സംഭവിച്ചെന്നു എനിക്കറിയില്ല....!”
“ ജീവിതത്തില്‍ ഇന്നുവരെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയോട് പോലും എനിക്കിങ്ങനെ തോന്നിയിട്ടില്ല.....അതുകൊണ്ടാണ് എന്റെ സ്നേഹം ആരാധനയായിതീരുന്നത്.......എന്നെ ആകര്ഷിച്ചത് നിന്റെ ഉടലിന്റെ ഭംഗിയല്ലെന്നു ഞാന്‍ അപ്പോള്‍ പറഞ്ഞില്ലേ.....? അതല്ല ......വേറെന്തോ ആണ് എന്റെ ആത്മാവിനെ ഇട്ടു നീറ്റുന്നത്.....! വിജനതയില്‍ വിടര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു പനിനീര്പൂവ് പോലെയാണ് നീ .” അങ്ങനെ നീലിമയെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു അവന്‍ ഉറങ്ങിപോയി.....!
******************** ********************* *******************
അനന്തനും,നീലിമയും തമ്മിലുള്ള ആത്മബന്ധം വളര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അവര്‍ ദിവസവും ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കല്‍പ്പടവുകളില്‍ കണ്ടുമുട്ടി തുടങ്ങി. കല്പ്പടവുകളിലെ ഓരോ മണ്‍തരിയും അവരുടെ പ്രണയത്തിനു സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.
ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം ക്ഷേത്രത്തിനടത്തുകൂടി ഒഴുകുന്ന പുഴയിലേക്കുള്ള പടവുകളില്‍ അനന്തനും,നീലിമയും ഇരുന്നു. പടിഞ്ഞാറേ ചക്രവാളത്തിലെ ചുവന്ന സൂര്യന്റെ പ്രാകാശകിരണങ്ങള്‍ പുഴയിലെ തെളിനീരില്‍ തട്ടി അതില്‍നിന്നുയര്‍ന്ന ചുവന്ന വെളിച്ചം നീലിമയുടെ മുഖത്തുപരന്നു.....!
അനന്തന് നീലിമയുടെ വലതുകൈ പിടിച്ചു തന്റെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു...... “
ആദ്യം നിന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഏതോ ഒരാള്‍ എന്നെ ഞാന്‍ വിചാരിച്ചുള്ളൂ.....പിന്നീട് ശരീരം തുളച്ചു എന്റെ ആത്മാവിനെ സ്പര്‍ശിക്കുന്ന ഒരു ആകര്‍ഷണശക്തി ഞാനീ കണ്ണുകളില്‍ കണ്ടു.എകാന്തകളില്‍ ദു:ഖത്തിന്റെ കരിമേഘങ്ങള്‍ മൂടി മഴക്കാലത്തെ ആകാശം പോലെ മനസ്സ് ഇരുള്മ്പോള്‍ നിന്റെ സാമീപ്യം എന്റെ മനസ്സില് ഒരു കുളിര്‍തെന്നലായി അനുഭവപെട്ടു.”
“ ഞാന്‍ നിന്നെ കാണാന്‍വേണ്ടി കാത്തുനില്‍ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു....കാത്തുകാത്ത് നിന്ന് കാണാതാകുമ്പോള്‍ മനസ്സില് ഇച്ഛാഭംഗത്തിന്റെ ഒരു നീറ്റലുണ്ടാകാറുണ്ട്. ഇതിനല്ലേ സ്നേഹമെന്ന് പറയുന്നത്.....? അതിന്റെ അര്‍ത്ഥങ്ങള്‍തേടി പോയപ്പോള്‍......എന്റെ സ്നേഹം എന്റെ മനസ്സില് കിടന്നു വീര്‍പ്പുമുട്ടി. നിന്റെ സാമീപ്യത്തില്‍ സ്നേഹമെന്താണെന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നു, അതിന്റെ അര്‍ത്ഥം പൂര്‍ണ്ണമായി ഞാനിപ്പോള്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നു.”
നീലിമ മുഖമുയര്‍ത്തി അനന്തന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കി,അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകുകയായിരുന്നു,അവന്‍ അവളുടെ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന വിടര്‍ന്ന മിഴികളിലെ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “ ഞാന്‍ ചിലപ്പോള്‍ ദൈവത്തോട് ചോദിക്കാറുണ്ട്.....എന്റെ ഈ മനസ്സിനെ ഒന്ന് കൊന്നുതരുമോ എന്ന്.....? ഇതാണ് എല്ലാ കുഴപ്പങ്ങളുടെയും കാരണം ഈ...മനസ്സ്...!” അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് അനന്തന് അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു.... “എന്റെയീ മനസ്സല്ലേ....എന്നെയീ കെണിയില്‍ വീഴ്ത്തിയത്....”
“കെണിയോ....?” നീലിമ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു....
“അല്ലാതെന്ത്.....? എന്റെ വഴിയില്‍ ദൈവം ഇങ്ങനെയൊരു കെണിവച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്.....അതില്‍ വീണു കഴിഞ്ഞല്ലേ.....ഞാനറിഞ്ഞത് ”......ദൈവത്തിന് നന്ദി.....! അനന്തന് പുഞ്ചിരിച്ചു.
നീലിമയുടെ മുഖം നാണത്താല്‍ ചുവന്നുതുടുത്തു....അന്തിമാനത്തെ സൂര്യകിരണങ്ങള്‍ അവളുടെ മുഖത്തെ കൂടുതല്‍ ശോഭിതമാക്കി.....!
ഇപ്പോള്‍ ഏതുനേരവും ഈ മുഖമാണെന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍....അനന്തന് തുടര്ന്നു “ ഒരു ദേവതയെന്നപോലെ ഞാന്‍ ഇപ്പോഴും നിന്നെ ധ്യാനിക്കുന്നു....! ഒരു നിമിഷം നിന്നെ കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ ഹൃദയത്തില്‍ വല്ലാത്ത ഒരു നീറ്റല്‍....! എന്താണതിന്റെ പേര്.....? എങ്ങനെയാണിതൊക്കെ.....അതും ഒന്നും കണ്ടില്ലെന്നു ഭാവിക്കുന്ന ഒരു ദേവതയോട്......! അങ്ങനെയും പറഞ്ഞാല്‍ പോരാ.....ഹൃദയം കല്ലുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ദേവതയോട്.....” അവന്‍ അങ്ങനെ പറഞ്ഞു അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്കു സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി......!
“മതി.....” ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നത് ഭ്രാന്തന്മാരാണ്.....!
“
ഇതിന്റെ പേര് ഭ്രാന്തെന്നല്ലാതെ എന്താണ്....? അനന്തന് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.....! ഈ ഭ്രാന്തിനു ലോകം എന്നെ ചങ്ങലക്കിടട്ടെ.....എനിക്കിഷ്ടമാണ്......സന്തോഷമാണ്.......കൂടെ നടക്കാന്‍ , കൂടെപഴകാന്‍ തന്നനുവദിച്ച ഈ നിമിഷങ്ങള്‍ക്ക്......ഞാനെന്റെ ബാക്കി ആയുസ്സുമുഴുവന്‍......ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് തിരികെ കൊടുക്കാം.......!
പെട്ടെന്ന് നീലിമ അനന്തന്റെ വായ പൊത്തി.....! അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു....ഇടറുന്ന സ്വരത്തില്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“ ഞാന്‍ ആരാണെന്നുള്ളത് അനന്തേട്ടന്‍ അറിയാന്‍ മേലാഞ്ഞിട്ടാണ്....ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയരുത്....! ജീവിതത്തിന്റെ ശാപം മുഴുവന്‍ ഏറ്റുവാങ്ങിയ ഒരു രോഗിയാണ് ഞാന്‍. ആരുടേയും ജീവിതത്തോടു അടുക്കാതെ....എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ആരെയും അടുപ്പിക്കാതെ....ഞാന്‍ ഇത്രയും നാളും തള്ളിനീക്കിയത്. എന്റെ മോഹങ്ങളൊക്കെ കരിഞ്ഞുണങ്ങി....എന്റെ മനസ്സിപ്പോള്‍ ഒരു മരുഭൂമികണക്കെയാണ്......!”
“
സഹിക്കുന്ന സങ്കടങ്ങള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലാകും.....! അനന്തന് നീലിമയോടായി തുടര്ന്നു....ഒഴിഞ്ഞു മാറാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ന്യായങ്ങളും എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാം.....അത്രയൊന്നും വിഷമിക്കണ്ട.......ഒറ്റവാക്കുമതി എന്നെ ഒഴിവാക്കാന്‍.......എന്നെ ഇഷ്ടമില്ല എന്ന ഒറ്റവാക്ക് മാത്രം.....!
“ എനിക്കിഷ്ടമാണ്...ഒരായിരംവട്ടം ഞാന്‍ അത് പറയാനും ഒരുക്കമാണ്.....! പക്ഷെ എന്റെ അവസ്ഥകൂടി അനന്തേട്ടന്‍ മനസിലാക്കണം. എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ നിമിഷങ്ങളിലും ഞാന്‍ മരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.....! എന്റെ രോഗത്തിന്റെ പേര് എനിക്കുകൂടി അറിയില്ല.....ആരും എന്നോട് അത് പറഞ്ഞിട്ടില്ല.....പക്ഷെ എന്റെ വീട്ടുകാരുടെയും,ബന്ധുക്കളുടെയും സഹതാപമാര്‍ന്ന നോട്ടങ്ങളും,അവര്‍ക്കെന്നോടുള്ള അമിതമായ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങളും കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ആ നിമിഷംതന്നെ മരിച്ചാലെന്തെന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.....! എന്നോട് ആരും സഹതാപം കാണിക്കുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല......! അനന്തേട്ടനെ ഞാന്‍ എങ്ങനെയാണ് ഒരു തീരാസങ്കടത്തിലേക്ക് വലിച്ചിഴയ്ക്കുന്നത് ....അനന്തേട്ടന്റെ മനസ്സ്,ആ സ്നേഹം, എന്നോടുകാട്ടുന്ന ഈ വാത്സല്യം ...എല്ലാം...എല്ലാം....എനിക്കൊരുപാടിഷ്ടമാണ്...!”
കുറച്ചു സമയത്തേയ്ക്ക് രണ്ടുപേരും ഒന്നുംമിണ്ടിയില്ല....!
നീലിമ അനന്തനോട് ചോദിച്ചു.....” എന്തേ....ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്.....എന്നോട് പിണങ്ങിയോ.....?
പെട്ടെന്ന് അനന്തന് നീലിമയുടെ ഇരുകൈകളും കൂട്ടിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു, “ കുട്ടീ....ഈ ലോകത്തില്‍ നിന്നും ഒളിച്ചോടാന്‍ ശ്രമിച്ചു പരാജയപ്പെട്ട ഒരാളാണ് ഞാന്‍ .....!
മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്നും ഒളിക്കാം,പക്ഷെ എനിക്ക് എന്നില്‍നിന്നും ഓടിയൊളിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. നീറിപ്പിടയുന്ന മനസ്സുമായി നടക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതം അസഹ്യമായി എനിക്ക് തോന്നി...! ഇഷ്ടപ്പെടാനും,സ്നേഹിക്കാനും ഒന്നുമില്ലാതെ എന്നോടുതന്നെയുള്ള പകയും,ശത്രുതയും മനസ്സില് ചുമന്നുകൊണ്ടു ഏകാകിയായി......,നിസ്സഹായനായി ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്നതിന്റെ വേദന അത് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞവര്‍ക്കേ മനസ്സിലാകൂ.....!”
“ സ്വയം ഏകാകിയായി തീര്‍ന്ന ഒരാള്‍ മുറിഞ്ഞുപോയ ബന്ധങ്ങളെ കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ദു:ഖിക്കും. അത് ബന്ധങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ അമിതമായ പ്രാധാന്യം കല്‍പ്പിക്കുന്ന എന്നെപോലെയൊരാള്‍ ആകുമ്പോള്‍ പറയാനുമില്ല. സ്നേഹിക്കാന്‍ ഒരാളുണ്ടാകുമ്പോഴാണ് ജീവിതത്തിനര്‍ത്ഥമുണ്ടാകുന്നത്. നിന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ മുതല്‍ എന്റെ ജീവിതം നിനക്കുവേണ്ടി കാത്തിരുന്നതായാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. എന്റെയീ ജീവന്റെ ഒരു അണുവും നിനക്കുവേണ്ടിതരുന്നു. ഇനി നിന്റെ ദു:ഖങ്ങളും,വേദനകളും എന്റെയും കൂടിയാണ് നീലിമാ....!”
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകുകയായിരുന്നു......!
“
ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് എന്റെ അവിവേകം കൊണ്ടാണെന്ന് കരുതിയാല്‍ മതി.സങ്കടങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യനില്ല.......എന്റെയും,നിന്റെയും ദു:ഖങ്ങള്‍ ഒന്നുമല്ല.....! എല്ലാം ഉള്ളവനായി ജനിച്ചു ഒരനാധനായി ജീവിച്ചു.....ഇപ്പോഴും ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ......?” അനന്തന് നീലിമയോടായി പറഞ്ഞു.
“ എന്റെ സങ്കടം വേറൊരാളിനോട്‌ പറയുന്നതെന്തിനാണ്‌......?
ഇതെന്റെ മാത്രം വിധിയാണ്......?
അനന്തന് ആ വാക്കുകളില്‍ പിടികൂടി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.
“
ഞാന്‍ വേറൊരാളെന്നു പറയുന്നതിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം എനിക്ക് മനസ്സിലാകും,ഞാന്‍ അന്ന്യനായ ഒരാള്‍ എന്നല്ലേ.....?”
“ ഞാന്‍ അങ്ങനെയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.....” അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ട് അവള്‍ തന്റെ മുഖം കാല്‍മുട്ടുകളില്‍ ഊന്നി കുനിഞ്ഞിരുന്നു....! തന്റെ കണ്ണുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ തിരകള്‍ ആഞ്ഞടിക്കുന്നത് നീലിമ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അത് തീരങ്ങള്‍ തകര്‍ത്തെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഏതുനിമിഷവും പുറത്തേയ്ക്കുവരും.
ഇടറുന്ന പാദവുമായി അണയുന്ന ഒരു കാറ്റിന്റെ മൃദുലമായ ഒരു മര്‍മ്മരംപോലെ തന്റെ പുറത്തു തഴുകുന്ന ആ കൈകളിലേക്ക് തന്റെ മുഖമൊന്നമര്‍ത്താന്‍
അവളുടെ മനസ്സ് വല്ലാതെ കൊതിച്ചു.
അവളുടെ തേങ്ങല്‍ ഉച്ചസ്ഥായിയിലാകും മുന്പേ അനന്തന് നീലിമയെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചായ്ച്ചു.അഞ്ഞടിക്കുന്ന തിരകളിലകപ്പെട്ട തോണി പെട്ടെന്ന് തീരത്തണഞ്ഞതുപോലെ നീലിമ അനന്തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി പറ്റിച്ചേര്‍ന്നു.
തന്റെ മരുഭൂവിലെ യാത്രകള്‍ക്കൊടുവില്‍ ഒരു നീര്‍ച്ചാല് കണ്ടെത്തിയ സുഖമാണ് അവന്‍ അപ്പോള്‍ അനുഭവിച്ചത്........!
അവളും.......ആ അവസ്ഥയില്‍ തന്നെയായിരുന്നു......!
ഈ നിമിഷത്തിനുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു......!
“ നിലാവും,സുഗന്ധവും മേളമൊരുക്കി ലോകം തനിക്കുവേണ്ടി കാത്തുവച്ചിരുന്ന ഈ പനിനീര്‍പ്പൂവിനെ താന്‍ ഒരിക്കലും,വാടാതെ,കൊഴിയാതെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കും”....എന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയണമെന്ന് തോന്നി അനന്തന് അപ്പോള്‍.
സന്ധ്യ....,സന്ധ്യക്കിപ്പോള്‍ ദിവ്യമായ ഒരു ഭംഗിയുണ്ട്.....അഭൌമമായ ഒരു സംഗീതം ആകാശത്തിലും, ഭൂമിയിലും നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നതായി....അവര്‍ക്ക് തോന്നി. അവരുടെ ഹൃദയത്തെ സ്പര്‍ശിക്കുന്ന ഒരീണം അപാരതയില്‍ നിന്നും അവര്‍ കേട്ടു.
******* ********** **************
No comments:
Post a Comment